powrót do szpitala - aniawieczorek.pl

Czyli jak to wróciliśmy ponownie na Szpitalną

Wróciliśmy do szpitala. Co wtedy czuliśmy trudno powiedzieć w paru słowach. Ja jak wszedłem po paru godzinach z Anią z powrotem do pokoju szpitalnego czułem się jak skazaniec, który na skutek pomyłki sądu został na chwilę wypuszczony na wolność i właśnie wracał do swojej celi. Julita również bardzo ciężko to zniosła. Przez następne kilka tygodni Ania znów otrzymała wiadra różnych leków. Znów przechodziliśmy udrękę coraz częściej pojawiających się napadów padaczkowych i rosnącej temperatury. Jej żyły były już tak słabe, że pielęgniarki nie mogły wkłuć się w żyłę. A jak już to zrobiły to welfron wytrzymywał góra dwa dni. Ania jak widziała pokój zabiegowy to krzyczała z daleka i dodatkowo sprawiała trudności, nie dawała spokojnie się wkłuć igłą. Każdy zabieg był walką zapaśniczą i trwał czasem kilkadziesiąt minut. Miała pokłute ramiona i przedramiona, stopy i był już pomysł nawet, aby wbić się jej w tętnicę główną na szyi, ale nie wyraziliśmy na to zgody z uwagi na fakt, iż baliśmy się, że Ania wyrwie sobie welfron i będzie kolejne nieszczęście. Tym bardziej, że wcześniej parę razy wyrwała już sobie welfrony w trakcie snu z nóg i rąk.

Powrót przeżyliśmy bardzo ciężko. Myśleliśmy, że etap szpitala mamy już za sobą, ale jak zwykle życie zakpiło sobie z naszych zamierzeń. Mieliśmy umówiony już turnus rehabilitacyjny w Zabajce. Który zmuszeni byliśmy odmówić. Lekarze cały czas nie do końca wiedzieli, co się dzieje z Anią. Nasza mała cały czas nie widziała, nie mówiła i nie słyszała. Pojawiły się już pierwsze pozytywy, ponieważ z uwagi na rehabilitację przeprowadzaną w szpitalu zniknął już praktycznie prawie całkiem bezład lewej części ciała i fizycznie Ania zaczynała być w swoim żywiole - ciągle się gdzieś ruszała i próbowała wchodzić. Ze względu na to, iż nic nie widziała, co chwilę obijała sobie głowę i inne części ciała. My też musieliśmy mieć podwójną czujności, ponieważ chwila nie uwagi mogła nas kosztować wejście Ani na stół lub krzesło i bolesny i niebezpieczny upadek. Pojawiła się kolejna trudność, ponieważ Ania zaczęła sobie wkładać ręce do buzi a w szpitalu jak to w szpitalu jest pełno wirusów i bakterii. Cały czas byliśmy w strachu, co dalej będzie i jak to się skończy.

Pod koniec drugiego pobytu stan fizyczny Ani tak się polepszył, że lekarze parę razy pozwolili nam wyjść z Anią na spacer po terenie szpitala. Po miesiącach przebywania z Anią w czterech ścianach były to wspaniałe chwile i choć Ania nic nie widziała jeszcze sam fakt, że się z nami przeszła po dworze był budujący. Pamiętam jak mijaliśmy parę przechodniów, którzy mówili, że Ania idzie i śpi, bo szła z zamkniętymi oczami i że jest taka pocieszna. Mi nie było niestety do śmiechu, ponieważ wiedziałem, jaka jest prawdziwa przyczyna tego, że Ania ma zamknięte oczy.

Po trzech tygodniach dołożeniu kolejnych leków udało się, jako tako opanować temperaturę, (choć Ania miała już wtedy na stałe temperaturę ciała 37,1 - 37,2 i jak do tej pory nie zeszła ona do wymaganej 36,6). Udało się też opanować w miarę napady padaczkowe i zostaliśmy wypuszczeni do domu.

W momencie kolejnego wyjścia pojawił się u nas lęk czy na pewno mamy wyjść i czy nie wrócimy tak jak ostatnio po paru godzinach do szpitala. Tak na prawdę to byliśmy mocno rozdarci, bo z jednej strony nienawidziliśmy już polskiej służby zdrowia, szpitali, białych kitli i naszej celi szpitalnej, na którą nas wszystkich skazała choroba Ani. Z drugiej strony baliśmy się czy już jest to ta dobra chwila, ponieważ napady cały czas się pojawiały a temperatura była podwyższona.

Koniec, końców nie trafiliśmy ponownie do szpitala na dłuższy pobyt. Zaczął się teraz kolejny proces. Proces rehabilitacji oczu, słuchu, mowy, rehabilitacji fizycznej. W szpitalu praktycznie nie było rehabilitacji poza fizyczną, ponieważ szpitale nie mają za zadanie rehabilitować tylko wyleczyć pacjenta. Rehabilitacja pozostaje po wypisie na głowie pacjenta.

Pojechaliśmy na pierwszy turnus rehabilitacyjny do Zabajki - ale to już całkiem inna historia

Więcej informacji

Narodziny Ani

17 września 2010 roku na świecie pojawiła się nasza córeczka. Daliśmy jej na imię Ania. Poród nie należał do ciężkich Ania wyglądała na normalnego noworodka. To pierwsze zdjęcia naszej córeczki. Zaraz po porodzie i w pierwszym dniu w domu. Więcej zdjęć w Galerii