Pierwszy wyjazd do Zabajki - aniawieczorek.pl

Jak to pierwszy raz pojechaliśmy na turnus rehabilitacyjny do Zabajki pełni za równo nadziei jak i niepokoju

Po wyjściu ze szpitala w bardzo krótkim czasie pojechaliśmy na turnus do Zabajki w Złotowie. Ośrodek znaleźliśmy w internecie. Jadąc na turnus tak naprawdę nie wiedzieliśmy na co się nastawiać. Nie wiedzieliśmy czy dobrze robimy dlatego, że jedni lekarze mówili, iż należy jeszcze poczekać a inni mówili, że należy jak najszybciej pojechać na turnus rehabilitacyjny. Decyzję musieliśmy podjąć sami. Z uwagi na fakt, iż jestem byłym sportowcem i miałem już parę kontuzji za sobą wiem jak ważna jest rehabilitacja. Pojechaliśmy w pierwszym możliwym terminie.

Muszę powiedzieć, że byłem zaskoczony fachowością personelu oraz pozytywnym nastawieniem i otwartością ludzi w Zabajce. Zderzyliśmy się z tym szczególnie z uwagi na fakt, iż parę dni wcześniej wyszliśmy ze szpitala gdzie z założenia jest rygor i pewien dystans do pacjentów. Po pobycie w szpitalu było to dla nas diametralnie inne odczucie. W szpitalu czuliśmy się jednostką jedną z wielu, która przyszła i zaraz odejdzie w ten czy inny sposób. W Zabajce ludzie faktycznie byli bardzo zaangażowani w to co robili. Widać było, że robią to bo chcą i kochają to.

Zaraz pierwszego dnia podczas badania poznawczego usłyszeliśmy, że Ania widzi ponieważ gdyby nie widziała to zupełnie inaczej by się poruszała. Powiem szczerze łaknęliśmy dobrych słów po paśmie ciężkich przeżyć ale nie za bardzo wierzyliśmy w to co nam mówiono.

Od drugiego dnia zaczęła się ciężka praca praktycznie od rana do wieczora. Ania miała zajęcia od 8:00 a my musieliśmy wcześniej zrobić jej inhalację oraz zjeść śniadanie. Zajęcia indywidualne kończyły się praktycznie ok 16:00 a następnie mogliśmy uczestniczyć w zajęciach grupowych. Ania w pierwszym tygodniu miała dość dużo napadów padaczkowych wynikających chyba głównie ze zmęczenia.

Jedną z atrakcji wyjazdu do Zabajki jest hipoterapia. W pierwszym tygodniu Ania przesypiała praktycznie całe 40 minut jeżdżąc na koniu. Drugi tydzień był bardziej udany i nasza córeczka pod koniec jeździła uśmiechnięta cały przeznaczony czas.

Drugą z atrakcji była dogoterapia lecz Anusia podczas pierwszego turnusu nie mogła nawiązać dobrych relacji z psiakami i kotkami. Wynikało to głównie z tego faktu, iż zajęcia z tymi zwierzakami mieliśmy z rana zaraz po śniadaniu a Ania nie dość, że była niewyspana to jeszcze nafaszerowana poranną porcją leków. Podczas dogoterapii albo płakała albo spała.

Bardzo za to przypadł jej do gustu tzw. Pająk. Jest to metalowa klatka w której na gumach podłącza się pacjenta i w zawieszeniu wykonuje różne ćwiczenia. Ani tak spodobał się Pająk, że skakała w nim jak astronauta na księżycu.

Poza opisanymi zajęciami Ania miała jeszcze mnóstwo winnych zajęć w tym masaże, SI, terapię ręki, naświetlania, terapię zajęciową, terapię w pokoju światła itp. Itd. Trochę czułem się jak za dawnych lat na obozie sportowym ponieważ rygor był podobny z tym, że to nie ja ćwiczyłem tylko moja córeczka.

W tym czasie Ania zaczęła posługiwać się paroma słowami np. gdy chciała zabawy mówiła: jeszcze giligili. J Jednego wieczora z kolei powtarzała do północy proste słowo: cześć na wszystkie możliwe sposoby. Przy jedzeniu zdarzyło jej się powiedzieć: dobre, gdy coś jej smakowało.

W drugim tygodniu wyjazdu do Zabajki zauważyliśmy, że nasza rehabilitacja wzrokowa jaką prowadziliśmy wieczorami zaczęła przynosić efekty. We wcześniejszym okresie nawet gdy w oczy świecono Ani reflektorem samochodowym nie reagowała. W drugim tygodniu turnusu podczas codziennego pobudzania oczu świeceniem latarką w źrenice Ania zaczęła wodzić oczami za światłem.

Było to wspaniałe uczucie obserwować jak podążała wzrokiem za światłem i przynosiło nadzieję na lepsze jutro. Ponadto fizycznie nasza córeczka również doszła do dość dobrej formy. Wszystkie niedowłady lewej strony ciała jakie jej jeszcze pozostały po zapaleniu mózgu praktycznie wyprostowano.

Na wyjeździe byliśmy całą rodziną wraz z naszą starszą córeczką Natalką. Natalka dzielnie znosiła wszystkie trudy. Muszę powiedzieć, że serce mi rosło gdy ją obserwowałem. Dzieci nie mają żadnych uprzedzeń do niepełnosprawnych a Natalka chętnie bawiła się z dziećmi zarówno chorymi jak i zdrowymi często tym chorym pomagając w różnoraki sposób. Nie nudziliśmy się również dzięki personelowi Zabajki. Ci wspaniali ludzie robili wszystko również dla rodziców aby oni mogli trochę oderwać się od trosk codziennych. Tej zimy, zimy praktycznie nie było ale my akurat mieliśmy przez tydzień dość dużo śniegu i temperatury na minusie ok 20 stopni. Personel Zabajki wykorzystał to i zorganizował nam kulig. Wszyscy śmialiśmy się i dobrze bawiliśmy się podczas kuligu – no może poza Anią która słodko spała w kocu na saniach

Turnus się zakończył. Po dwóch tygodniach z pierwszymi pozytywnymi odczuciami wróciliśmy do domu aby mierzyć się z codzienną rzeczywistością. Wiedzieliśmy już, że droga do powrotu do zdrowia naszej córeczki nie będzie krótka i na pewno będzie dość mocno zakręcona.

Więcej informacji

Narodziny Ani

17 września 2010 roku na świecie pojawiła się nasza córeczka. Daliśmy jej na imię Ania. Poród nie należał do ciężkich Ania wyglądała na normalnego noworodka. To pierwsze zdjęcia naszej córeczki. Zaraz po porodzie i w pierwszym dniu w domu. Więcej zdjęć w Galerii